missaint

    Nie jestem psychologiem, psychiatrą, "kołczem", ani innym osobnikiem, który przeczytał poradnik, jak cieszyć się poranną kawą i jak posortować ciuchy w szafie tak, by kolor torebki pasował do lakieru na paznokciach. Nie będę też nikomu mówić, jak skutecznie wychodzić ze strefy komfortu, albo jak przeskakiwać doły (by szczyty zdobywać), z przyklejonym do twarzy uśmiechem, w scenerii nieagresywnego beżu niezachwianego chaosem, który przecież większość z nas (w dawce większej lub mniejszej) po prostu nosi w sobie. Jestem za to tym, co się w chaosie dobrze odnajduje, a wielkie emocje ceni i szanuje (chociaż się ich boi). I nie zamierzam nikomu mówić co powinien i co jest dla niego dobre, bo i skąd mam to wiedzieć, i jakie mam do tego prawo, skoro każdy jest unikalnym mikrokosmosem, pełnym przeżyć, traum, wspomnień i obrazów? Coś tam w życiu przeżyłam, czegoś doświadczyłam i zapewne to nieodwracalnie zmieniło moje spojrzenie na świat, ludzi, zdarzenia, i właśnie to sporo mnie...

Jakiś czas temu doszłam do wniosku, że mam całkiem ciekawe życie, które, na dodatek, staram się szanować, i może warto byłoby się nim z Wami podzielić? Zatem jestem! Hej. Edit: Właśnie się zorientowałam, że w tym roku minęło równo 10 lat, od kiedy jestem na bloggerze. Przypadek? Nie sądzę...